Aan de oostkust van Hispaniola, waar de horizon samenkomt met een zee van diepe blauwtinten, klopt de herinnering aan Cayacoa. Dit gebied, de bakermat van het laatste grote Taíno-hoofdschap, was het toneel van een levendige cultuur die de natuur, de gemeenschap en de geest van de voorouders vereerde. Tussen palmen en rivieren leek de tijd te worden gemeten in ceremonies, mondelinge overleveringen en de voortdurende harmonie tussen mens en omgeving.
Hoofdman Cayacoa bestuurde deze landen met leiderschap en visie, en creëerde een ruimte waar de yucayeques —Taíno-dorpen— zich organiseerden rond bateyes, ceremoniële pleinen die het hart vormden van het sociale en spirituele leven. Landbouw, visserij en handel versterkten de gemeenschap, terwijl de Taíno-overtuigingen de scheppende kracht van aarde en zee vierden. Het was een wereld van diepe verbondenheid met de natuur, waar elk element een heilige waarde had en een plaats in het dagelijks leven.
Na de komst van de Europeanen werden de landen van Cayacoa het toneel van ingrijpende veranderingen. Tussen verhalen van verzet, allianties en legendes over verborgen goudmijnen ontstonden verhalen die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Vandaag leeft dat erfgoed voort in de lokale identiteit: in de namen die naar het verleden verwijzen, in de tradities die de essentie bewaren en in de gastvrijheid die elke bezoeker ontvangt. Cayacoa is niet zomaar een plek om te aanschouwen, het is een ervaring die verbindt met de diepste wortels van het Caribisch gebied.